Goudkoorts

De afgelopen week is voor mij wederom pijnlijk duidelijk geworden hoe lang wij als Feyenoorders al naar dezelfde prijzenkast moeten kijken. Dit seizoen is het alweer vijf-tien-jaar geleden dat Feyenoord een succesvolle worp naar de titel deed. Nog één seizoen en een complete generatie supporters mag eerder autorijden dan dat ze op de Coolsingel mogen verschijnen…Feyenoorder Rob Geus zou zeggen; daar word ik niet vrolijk van.

Na vijftien jaar is die mooie Coolsingel nog altijd de ultieme doelstelling. In de beginjaren na het laatste kampioenschap rolde er aan het begin van de competitie steevast van de tribunes “sjalalala olé” gevolgd door een korte liedje die beschreef dat we met de titel aan de haal zouden gaan. In diezelfde jaren was het vooral pech dat ervoor zorgde dat we net geen kampioen werden. Onderlinge frustraties, wanbeleid en nog meer (sportieve)pech zorgde ervoor dat Feyenoord afzakte naar de middenmoot. Een hele knappe prestatie voor de grootste club van het land, zijn we toch nog ergens de beste in.

Om eerlijk te zijn maken mij de vijftien titelloze jaren niet meer uit. Dat klinkt misschien gek, maar ik heb geen prijzen meer nodig om trots te zijn op Feyenoord (#TOF). Clubliefde staat voor mij niet gelijk aan een volle prijzenkast en gelukkig heeft Feyenoord op alle andere vlakken wat dat betreft het neusje van de zalm te bieden! Ik geloof dat ik in deze gedachte niet alleen sta. Je moet tenslotte wel echt een malloot zijn wil je kunnen beweren dat je Feyenoorder ben geworden om prijzen te winnen, laat staan dat je met die gedachte een seizoenkaart koopt. Toch heb ik, en met mij elke Feyenoorder, nog altijd die ongestilde honger naar succes! Succes voelt goed. Tegen Zoyra werd mij weer duidelijk dat winnen in De Kuip een orgasmische ervaring is die ervoor zorgt dat ons Feyenoord en ons Feyenoord alleen de mooiste club van het land is!

Prijzen zijn dus van ondergeschikt belang voor een Feyenoorder in mijn beleving, toch bemerkte ik de afgelopen week bij veel mede-Feyenoorders weer die vorm van ongekende hebzucht. Het is niet de eerste keer dat ik dit constateer. Vorig jaar gebeurde precies hetzelfde omtrent “Het Nieuwe Stadion”. Voor veel Feyenoorders maakte het niet meer uit wat er geslachtofferd moest worden om weer op de Coolsingel te mogen verschijnen. Een redelijk gedeelte van de achterban was bereid om De Kuip tegen de vlakte te gooien in ruil voor het beloofde land tot door het Trojka bekend gemaakt dat de financiële constructie van HNS bizar slecht was. Geen veertig maagden voor ons, hooguit een heroïne hoertje van de keileweg in een kartonnendoos onder de Erasmusbrug. Zelfs nu nog na de ontluisterende openbaring van het Trojka zijn er Feyenoorders die alles op het spel durven zetten voor die 1% kans op succes. Ik vind dat raar, net zo raar als de supporters die staan te juichen als Feyenoord de reserve-keeper van onze vrinden uit de hoofdstad aantrekt. Net als met HNS kwamen exact dezelfde argumenten weer voorbij; de bekers, schalen en de natuurlijk die prachtige Coolsingel vliegen je om de oren. Alles trekt men uit de kast om de smet op mijn seizoenkaart en de bijbehorende risico’s die genomen worden te rechtvaardigen. Tussen die regels door lees ik hebzucht, pure pure hebzucht, of nee wellicht nog erger; goudkoorts. Ik wil geen enkele mede-Feyenoorder beledigen, maar een gedeelte van onze mede-supporters hebben echt last van chronische goudkoorts. Een overdreven honger naar succes waar alles voor kan en mag wijken om dat utopische doel nog één keer te bereiken. Dit soort destructieve gedachtegangen getuigen niet alleen van het ontbreken van visie, maar ook van een destructieve levenswijze. Tunnelvisie…

Blind vertrouwen in mensen die de woorden “Feyenoord”, “kampioenschap” en “Coolsingel” in een zin verwerken. Blinde haat naar supporters die de toekomst van Feyenoord belangrijker vinden dan het winnen van een beker. Blinde haat naar de eigen keeper omdat hij af en toe wel eens een foutje maakt…

Ik vind het triest om te constateren dat bij een gedeelte van mijn mede-Feyenoorders de drang naar een prijs groter is dan de liefde voor Feyenoord, maar dat kan ik nog begrijpen omdat ik ook prijzen wil winnen. Wat ik echt triest vind is dat bij een klein groepje de haat richting Erwin Mulder groter is dan de liefde voor Feyenoord. Daar begrijp ik dus he-le-maal niks van!

Men zegt dat de wens de vader is van de gedachte. Laat mij dan de wens uitspreken dat Feyenoord weer snel een eenheid zal worden. Een eenheid op die mooie Coolsingel!

Feyenoord, Feyenoord… wordt maar lekker kampioen!!